donderdag 6 juni 2013

Voor het eerst.............

Voor het eerst voel ik verzet tegen het verdriet, hier voor was het er gewoon.
Het overvalt me nu weer zo hevig!
Ik wil alleen maar heel hard weg rennen. Dat had ik ook op de tweede dag na het ongeluk. Maar daarna niet meer. ik probeerde het te dragen, waar te nemen, te ontrafelen.

Vanaf de voorjaars vakantie ben ik weer echt aan het lezen, boeken.
Boeken geschreven door vrouwen die hun lief hebben verloren. Ze worden me aangereikt door vrienden, steeds op het juiste moment.

Nu lees ik LOGBOEK van een onbarmhartig jaar van Connie Palmen.
Ik kreeg het op een moment dat ik zocht naar woorden, mijn eigen verwoordingen waren al te vaak herhaald.

Op de achterkant van het boek staat het volgende:

"Hij is de enige die mijn lichaam tot bedaren kan brengen en hij is dood.
Rouw is verliefdheid zonder verlossing.
Ik ben paninsch zonder hem."

De eerste keer dat ik het las voelde het zo raak, maar, hield ik mezelf voor, ik was nog niet panisch zonder hem.
Vandaag  was dat gevoel heel dicht bij.

Het buiten mezelf plaatsen door het hier op te schrijven, sust me, gerust me.
x
Else

16 opmerkingen:

  1. Else, dat zijn weer pakkende woorden. Ik heb gemerkt dat het verdriet soms zo maar weer erg kan oplaaien, uit het niets en zonder waarschuwing. Een hamerslag op je hoofd, een zweepslag,...bam.. en dan de pijn...
    Zorg goed voor jezelf nu, je zelf nu echt eventjes op de eerste plaats schuiven. Je doet het zo goed, meid...echt waar.
    Katrien x

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Natuurlijk blijft het bij je, en het krijgt dus steeds weer andere vormen. Eng, maar misschien kun je dat ook "omarmen", dat het je dus nog vaker gaat verrassen in negatieve zin, je verdriet, angst, onwil misschien ook.... Ik vind je zo dapper en ook slim dat je het hier opschrijft, als dat je helpt! Respect voor jou.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Weet je wat ik zo gek vind? Dat we panisch of hysterisch of gék als 'niet normaal' zien en dat we het dús niet zouden mogen voelen. Heb je weleens gezien hoe ze in moslim-landen rouwen? Daar gíllen ze tot ze niet meer kunnen, schreeuwen ze totdat ze geen stem mee over hebben. Ze geven zich over aan de extreme pijn. In NL moeten we zo beheerst zijn, altijd maar ons voor iedereen goed houden. Hoeveel pijn we ook voelen. Dat vind ik vreselijk. Als mensen alles maar binnen houden gaan ze van binnen kapot, is dat beter? Je mag pijn accepteren bestrijden, wegpesten, uitjouwen... wat JIJ wilt, wat jij goed vindt voelen. Het gaat om jou, jij moet verder op de een of andere manier. Ga ermee om zoals jij wilt. Hang in there hon!
    X

    BeantwoordenVerwijderen
  4. gewoon laten komen, die gevoelens, En gewoon blijven vertellen hier als je dat een goed gevoel geeft.
    X!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dat citaat is raak! Alsof ik nu kan voelen wat jij meemaakt! Liefs Talitha

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hier word ik stil van....maar ja dat is zo lastig om te laten zien, want dan krijg je een "leeg" bericht van mij. Is ook een beetje gek. Dus nu volgt de stilte..............................................................................................................
    en een slik, om die brok in mijn keel weg te krijgen. Hou je haaks!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Jeetje, wat een vreemde weergave, dus je kunt stilte inderdaad niet beschrijven.............

      Verwijderen
  7. Lieve lieve Else, ik stuur je kracht. Bergen. Voor nu een kus

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Hoi Else ik wordt wakker om 5.55 uur en checkte mijn mail en blogger en zag je nieuwste berichtje. Lieverd ik voel met je mee, alhoewel ik denk ik nog niet eens met mijn gevoel kan benaderen wat jij voelt. Ik kan alleen een dikke virtuele knuffel geven en je een heleboel engelen op je pad sturen die je dragen. Knuff!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Door te schrijven heb ik het gevoel dat ik de niet hanteerbare zaken toch kan hanteren, alsof ik het onbevattelijke zo kan bevatten... Alles dat helpt...

    BeantwoordenVerwijderen

Volgers