Toen mijn lief net overleden was, en er een heleboel regeldingen op me af kwamen, heb ik het uit geschreeuwd dat die wereld van mij wel even stil gezet mocht worden.
Nu merk ik dat ik steeds weer op de trein die voort raast probeer te springen, maar dat ik er elke keer naast spring. Soms kan ik heel even vast houden om daarna toch weer op de grond te vallen.
Het leven gaat aan me voorbij. Hoe graag ik ook wil deelnemen ,mijn lijf zorgt er elke keer weer voor dat ik de wereld bekijk vanachter mijn raam.
Dus blijf ik binnen en polijst de steen op mijn hart, met tranen, met muziek, met handwerken, met liefde.
Het is ok.
x
Else