Toen mijn lief net overleden was, en er een heleboel regeldingen op me af kwamen, heb ik het uit geschreeuwd dat die wereld van mij wel even stil gezet mocht worden.
Nu merk ik dat ik steeds weer op de trein die voort raast probeer te springen, maar dat ik er elke keer naast spring. Soms kan ik heel even vast houden om daarna toch weer op de grond te vallen.
Het leven gaat aan me voorbij. Hoe graag ik ook wil deelnemen ,mijn lijf zorgt er elke keer weer voor dat ik de wereld bekijk vanachter mijn raam.
Dus blijf ik binnen en polijst de steen op mijn hart, met tranen, met muziek, met handwerken, met liefde.
Het is ok.
x
Else
Dat is zeker oke,en die trein daar geraak je op eigen tempo wel weer op.
BeantwoordenVerwijderenIk denk ook dat elk tempo voor jezelf ok is..
BeantwoordenVerwijderenWat schrijf je het toch mooi op.
BeantwoordenVerwijderenHet is nog zó pril al lijkt het al lang geleden.
Ooit blijf je op die trein, dat weet ik zeker, maar dat komt wel...
X
Laat die trein maar, Else. Je hoeft er niet op. Het komt wel, vanzelf, zomaar op een keer.
BeantwoordenVerwijderenZo beeldend dat ik denk dat ik het begrijp. Een beetje.
BeantwoordenVerwijderenLaat die trein maar even razen en volg je eigen tempo, stap voor stap... Je beschrijft het steeds weer zo treffend en echt Else...je bent zo'n sterke vrouw! Ik denk dat je (onbewust) heel veel mensen tot voorbeeld en steun bent. Liefs Petra
BeantwoordenVerwijderenLaat die trein maar, ga te voet, zit achter je raam, maak dan weer een kleine wandeling.
BeantwoordenVerwijderenDie trein rijdt niet in jouw tempo........beter ook.....je zou aan teveel dingen voorbij gaan denk ik.
Het pad ontstaat door erop te lopen.
Ik geloof graag dat de wereld een ander tempo aanhoudt dan jij kunt bijbenen... Maar eens zal je eens raakspringen en ook een tochtje kunnen doen...
BeantwoordenVerwijderenLieve Else,
BeantwoordenVerwijderenRij jij maar lekker in je eigen treintje met je eigen wagonnetjes. Vanzelf kan je dan een keer meerijden met al die voortrazende treinen. Maar niet te lang hoor want je kunt beter je eigen trein uitbreiden met nieuwe wagons.
Blijf bij jezelf. Jij en je jongens dat is op dit moment het aller aller belangrijkst!!!!!
Je verwoord het zo mooi. Eens spring je weer mee op de trein en geniet je van het uitzicht. liefs!
BeantwoordenVerwijderenxxx
BeantwoordenVerwijderenAch die trein, het lijkt zo, maar zoveel mensen lopen of sjokken hun eigen tempo. Jezelf niet verliezen onderweg is toch veel belangrijker?
BeantwoordenVerwijderenMooi geschreven maar ook erg raak.
BeantwoordenVerwijderenKatrien x
Ik vind het mooi en knap hoe je elke keer weer je gevoel beschrijft!
BeantwoordenVerwijderenKristel
Het lijkt alsof wij van heel dichtbij jouw verdriet kunnen voelen. Het doet pijn en het is romantisch tegelijk. Laat die trein maar razen. Je kan gewoon aan boord stappen wanneer je er klaar voor bent. Niemand kan daar een termijn op plakken. En wie wil nu op die trein zitten? Het is een sneltrein die gejaagd een eindbestemming wil halen. x
BeantwoordenVerwijderenEen steen op je hart, zo zal dat voelen inderdaad, rustig aan!
BeantwoordenVerwijderenMooie blog!
BeantwoordenVerwijderenDit citaat (Goethe) helpt mij vaak door de dag:
Hoe duister het ook lijkt, weet dat de zon altijd hoog boven de wolken schijnt.
ach lieve schat toch!!
BeantwoordenVerwijderenEn wat zeg je het weer mooi!
Lieve sterke Else XXXX
BeantwoordenVerwijderenLaat die trein maar voorbij razen er komen nog heel veel treinen langs, Else.
BeantwoordenVerwijderenIn de Flow die nu in de winkel ligt staat een heel mooi artikel over hoe mensen omgaan met klein en groot verlies en hoeveel veerkracht een mens heeft om er weer bovenop te komen. Toen ik het las moest ik aan jou denken...
BeantwoordenVerwijderen'Gaan op het ritme van groeiend gras...' en dat is al vlug genoeg, stuurde een vriendin me eens. Veel sterkte nog!
BeantwoordenVerwijderenIeder heeft zijn eigen ritme nodig , we moeten niet allemaal dezelfde sneltrein nemen . Het is goed om af en toe te stoppen en van die trein te stappen , zélfs als we niet hetzelfde meemaken als jou ....Sterkte !!!
BeantwoordenVerwijderenAls je voelt dat je er nog niet aan toe bent om terug die sneltrein te nemen, doe het dan zeker niet. Niets moet. Met je langzame boemeltreintje dat op heel veel perronnetjes stopt, dwalend langs je herinneringen, geraak je er ook, veel bewuster, veel rustiger, veel intenser. Momenteel veel pijnlijker, maar je zult er met verloop van (véél) tijd gelouterd, milder en uiteindelijk sterker uitkomen....
BeantwoordenVerwijderenVeel sterkte toegewenst,
sneksniltje