Geen bodem..........of toch?

Het is een wankel evenwicht, kleine dingen maken me aan het wankelen. Dan schiet mijn ademhaling weer omhoog, en zoek ik hou vast buiten mezelf.
Soms weet ik het gewoon even niet meer. Moet ik onder de wol of juist op de fiets, een gesprek of even alleen, iets maken of juist opruimen.
En als ik dan schrijfsels van mezelf terug lees ben ik verbaast, de inzichten die ik beschrijf lijken weggezakt. Maar ja hoe kan het ook anders zonder bodem.

Hij was een deel van mijn bodem, en nu ik niet meer op zijn schoot kan gaan zitten, of een arm om me heen kan trekken. Moet ik naar de plek waar hij nog leeft, in mijn hart, over de drempel van de pijn, terug naar mezelf.
Want daar is levende liefde.

Zo nu ga ik lekker even dropjes eten, want dat is eigenlijk altijd wel goed;-)
x
Else