Kennen jullie dat, van die gedachtes die je hoofd komen binnen gekronkeld en die steeds grotere vormen gaan aannemen?
Terwijl ik vandaag voorzichtig weer een paar stapjes zet richting mijn werk, twee heerlijke kleine meisjes kwamen bij me spelen, kwam er zo een monster gedachte bij me binnen.
Gisteren had ik er ook al een, namelijk, wat als ik nooit meer kan werken? Maar die heb ik bij zijn kladden gepakt en buiten de deur gezet.
Maar vandaag kwam er eigenlijk een variatie op hetzelfde thema, wat als ik nooit meer samen met iemand kan zijn?
Een gedachte die als hem gelijk bij zijn kladden had gepakt niet zo veel had kunnen aanrichten. Maar die vragen hebben over de toekomst, die verlammen me.
En nu terwijl ik dit zo schrijf zet ik het buiten me.
Toch maar weer in mijn dag boek gaan schrijven😉
X
Else